«Αν αύριο πεθάνω από υπογλυκαιμία, ποιον θα νοιάξει τι HbA1c έχω;»
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Τελευταία ενημέρωση : Πέμπτη, 07 Σεπτεμβρίου 2017 18:02
Όταν ο ιατρός που παρακολουθεί ένα άτομο με διαβήτη δεν συμπάσχει και ο ίδιος από διαβήτη, συχνά δεν μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματα που βιώνουν οι ασθενείς του. Ο φόβος της υπογλυκαιμίας αποτελεί ένα πραγματικό εμπόδιο στη λήψη ινσουλίνης.
Συχνά οι ιατροί λαμβάνουν υπόψιν τους την HbA1c για να αποφανθούν αν οι ασθενείς τους έχουν επιτύχει τους στόχους τους. Το επιθυμητό είναι οι ασθενείς τους να έχουν HbA1c κάτω από 7%, ώστε να μειώσουν τον κίνδυνο των επιπλοκών. Αλλά καθημερινά, οι ασθενείς πρέπει να ζουν με την πρωταρχική έγνοια της αποφυγής υπογλυκαιμίας. Αυτή μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, ημέρα ή νύχτα. Ένας ασθενής μπορεί να φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα εάν κάνει λάθος στη δόση της ινσουλίνης ακόμα και με μια μονάδα ή δύο, εάν φάει πολύ λίγο ή εάν ασκηθεί πάρα πολύ.
Νομίζω ότι το να ακούσουμε τι αισθάνονται οι ασθενείς μας όταν βρίσκονται σε υπογλυκαιμία είναι πολύ πιο εκπαιδευτικό από οτιδήποτε θεωρητικό μπορούμε να διαβάσουμε στα ιατρικά συγκράματα για την υπογλυκαιμία, διότι μας δείχνει πόσο ανησυχούν και πόσο επηρεάζει τη ζωή τους σε πραγματικό χρόνο. Ακολουθεί η συζήτηση που έγινε με τέσσερα άτομα που έχουν ΣΔ1 με θέμα το τι αισθάνονται όταν υποφέρουν από υπογλυκαιμία.
Ασθενής 1: Μισώ το συναίσθημα της υπογλυκαιμίας. Είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα στον κόσμο για μένα. Είναι τρομακτικό.
Ασθενής 2: Αισθάνομαι απαίσια. Αισθάνομαι ότι είναι το χειρότερο πράγμα.
Ασθενής 3: Νιώθω σαν να είμαι κενός μέσα μου. Απλώς θέλω να ξαπλώσω, να κουλουριαστώ σαν μια μπάλα και να κοιμηθώ. Και ελπίζω ότι όταν ξυπνήσω, όλα να είναι καλά και θα νιώθω καλύτερα.
Ασθενής 4: Δεν νιώθω να είμαι πια ο εαυτός μου. Σχεδόν αισθάνομαι ότι έχω μια εμπειρία εκτός του σώματος.
Ασθενής 2: Δεν σκέφτομαι καθαρά. Δεν μπορώ πάντα να συμπεριφερθώ κατάλληλα για τον εαυτό μου. Συχνά αποστασιοποιούμαι. Μπερδεύομαι. Στο τέλος αρχίζω να πανικοβάλλομαι.
Ασθενής 1: Θυμώνω όταν είμαι σε υπογλυκαιμία. Όταν ήμουν νεότερος και είχα υπογλυκαιμία ήμουν σε άρνηση. Οι στενοί μου φίλοι καταλάβαιναν ότι ήμουν σε υπογλυκαιμία με βάση τα συμπεριφορά μου. Μερικές φορές είχα ρίξει δισκία γλυκόζης στους φίλους μου, αρνούμενος ότι βρισκόμουν σε υπογλυκαιμία.
Ασθενής 3: Ο εγκέφαλός μου αρχίζει να πανικοβάλλεται. Τρέχω πολύ και αισθάνομαι σαν να είμαι στην έρημο προσπαθώντας να συρθώ έως το ψυγείο για να πάρω κάτι για να επιβιώσω.
Ασθενής 4: Δεν ξέρεις τι θα συμβεί όταν είσαι σε υπογλυκαιμία και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο τρομακτικό κομμάτι.
Ασθενής 1: Συχνά πέφτω σε υπογλυκαιμία κατά τη διάρκεια της εργασίας, επειδή είμαι πάντα σε κίνηση. Δεν μπορώ απλά να πάω πίσω, να πάρω ζάχαρη και να επιστρέψω στη δουλεία μου και να αρχίσω να σερβίρω ξανά. Είναι ντροπιαστικό. Όχι, χρειάζομαι περισσότερη ώρα. Ξέρω ότι από τη στιγμή που έλαβα τρία δισκία γλυκόζης χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά για να μπορέσω να γυρίσω πίσω στη δουλειά.
Ασθενής 3: Ενώ μετά από 15 λεπτά αφού έφαγα τις ταμπλέτες γλυκόζης το σάκχαρο επανέρχεται, δεν συμβαίνει το ίδιο και για την αίσθηση που έχω για το σώμα μου. Έχεις της αίσθηση ότι το σώμα σου δεν ανταποκρίνεται και δεν μπορείς να συνεχίσεις και δυσκολεύεσαι να κάνεις το οτιδήποτε το οποίο μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μια ώρα μετά την υπογλυκαιμία.
Ασθενής 4: Μερικές φορές, αφού πέσω σε υπογλυκαιμία και προσπαθήσω να τη διορθώσω στη συνέχεια ανεβαίνω ψηλά μετά προσπαθώ να διορθώσω την υπεργλυκαιμία και ξαναπέφτω χαμηλά. Αυτό το ανεβοκατέβασμα συχνά συμβαίνει για το υπόλοιπο της ημέρας.
Ασθενής 2: Είναι δύσκολο για μένα να πω ότι συχνά σκέφτομαι πόσο τρομακτικό και πόσο κακό είναι να βρίσκομαι σε υπογλυκαιμία - πώς μπορεί να είναι απειλητικό για τη ζωή.
Ασθενής 3: Βγήκα από την παράσταση και σχεδόν έπεσα. Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Κάθισα στο πάτωμα ενώ άλλοι άνθρωποι με προσπερνούσαν. Ο φίλος μου έτρεξε και μου αγόρασε πέντε μπουκάλια χυμό πορτοκαλιού και τα έφερε να με ταΐσει. Ήταν μια στιγμή πανικού: "Ω, Θεέ μου, δεν ήξερα ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι τέτοιο".
Ασθενής 1: Πιθανώς μέχρι σήμερα να είχα πέντε υπογλυκαιμικές κρίσεις στον ύπνο μου. Κατά κάποιο τρόπο ξυπνάω από αυτές. Θα ξυπνήσω και θα είμαι σε θέση να πω ότι είχα μόλις μια υπογλυκαιμία. Είναι τόσο δύσκολο. Ξέρω τι συμβαίνει. Ξέρω ότι χρειάζομαι χυμό, αλλά το μυαλό μου λέει πόσο εύκολο θα ήταν να κλείσω τα μάτια μου και να χαλαρώσω.
Ασθενής 4: Είχα τρία κουτιά χυμών. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι. Πρέπει να λιποθύμησα, γιατί αμέσως όταν ξύπνησα, αμέσως έτρεξα στο μπάνιο και έκανα εμετό.
Ασθενής 2: Στο παρελθόν κρατούσα σκοπίμως τη γλυκόζη του αίματος σε υψηλότερα επίπεδα πριν πάω για ύπνο, παρόλο που ήξερα ότι τα υψηλότερα σάκχαρα στο αίμα με έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο για υψηλότερη HbA1c και επιπλοκές. Δεν με ένοιαζε. Σκεφτόμουν: «αν αύριο πεθάνω από υπογλυκαιμία, ποιον θα νοιάξει τι HbA1c έχω;» Έχοντας τιμές σακχάρου περί τα 200 πριν πάω για ύπνο αντί για 100 μου έδινε την ηρεμία να σκέφτομαι, "Εντάξει, τουλάχιστον ξέρω ότι θα ξυπνήσω αύριο."
